Leniwa niedziela

Jeszcze tydzień temu paradowałem po dolnośląskich rubieżach w koszulce z krótkim rękawem i mrużyłem oczy od słońca a tu nagle taka zmiana. Chociaż obecne zimno, słota i śnieg mnie osobiście nie dotyka, bo przezornie odleciałem do cieplejszego kraju, to ten stan pogodowy wydaje mi się wysoce niezasłużony i niesprawiedliwy. W przypływie empatii, moszcząc się wygodnie przed komputerem, uznałem, że fajnie byłoby napisać coś sympatycznego, jakiś finezyjny tekst o interesujących ludziach a jeśli bym takich nie umiał sobie przypomnieć, to chociaż o jednym człowieku. Też interesującym.

Pomyślałem, jak dobrze byłoby napisać tekst, który zatrzymałby Was przy komputerach na dłużej a tym samym dał sposobność ogrzania się na ciele i na duszy. Na pomyśleniu się jednak skończyło, bo to czego wam (serdecznie) życzę, najpierw sam wprowadziłem w czyn i zrobiła się leniwa niedziela.

W błogi nastrój wprowadził mnie Mariusz Szczygieł i jego książka „Zrób sobie raj”. Tytuł niemal apropos wcześniejszej krzątaniny, której efektem jest ciepły koc na kolanach, herbata z sokiem i otwarty komputer. Ale trzymajmy się Szczygła: czytałem wspomnianą książkę prawie rok temu, ale to było w podróży, książka była pożyczona, wiele wątków zapomniałem. A co to za raj, jeśli się go nie ma na stałe i co to za poradnik, jeśli zapominamy zawarte w nim rady? Nabyłem więc audiobook i rozparty wygodnie w fotelu, nie narażając oczu na zmęczenie napawałem się opowieściami o Czechach i Czeszkach, bo cała książka poświęcona jest ludziom, z którymi spotykał się autor. Lubię czytać jego pełne humoru reportaże, szczególnie te z ostatnich lat, dotyczące kraju, do którego również mam sentyment. Ale słuchanie pana Szczygła czytającego własne teksty to podwójna przyjemność.

Przyjemność nie wiadomo czemu idzie w parze z lenistwem. Dlatego nie przytoczę żadnej z anegdot, którymi obficie raczy nas autor, nie opiszę, na czym polega fenomen pisarstwa Szczygła i co powoduje, że tak chętnie sięgam po jego kolejne teksty. To, że obaj urodziliśmy się w tym samym mieście nie ma raczej wpływu na ocenę jego twórczości, europejska nagroda za „Gottland” jest wystarczającym potwierdzeniem, że Mariusz Szczygieł czy go ktoś lubi czy nie, wszedł do grona pisarzy wybitnych. Z powodu własnego lenistwa nie będę rozwodził się nad tym, co podobało mi się w Czechach i u Czechów. Zamiast słów – pokrzepiający obrazek z Pragi.

Fotografię wykonałem jesienią 2005 roku, gdy w Europie trwała moda na wystawianie na ulice miast malowanych zwierząt. W tym samym czasie w dublińskim centrum handlowym stała krowa całkiem przezroczysta wykonana ze szklanych kulek i sopelków. Artysta rzeźbiarz musiał mieć znajomości w fabryce żyrandoli. W Pradze widziałem jeszcze krowę nadzianą na wielki rożen stojący w sieni restauracji. Oczywiście krowa była sztuczna i pomalowana w fantazyjne wzorki ale dla mnie był to widok nieszczególny. Wolałem zadzierać głowę w kieunku barokowych rzeźb na fasadach kościołów, a jeśli jakaś figurka znajdowała się dość nisko, robiłem jej zdjęcie portretowe.

Urodziwa pani jest nieco smutna, bo ją w twarz łaskocze pajęczyna. W dodatku obok tłumy turystów suną leniwie na Most Karola, kilkadziesiąt metrów dalej znajduje się wejście do baru z dyskoteką, a ona stoi i stoi. Tylko pająk dotrzymuje jej towarzystwa.

Jeszcze słówko o reportażach: akurat ukazał sie 1000 numer Dużego Formatu czyli Magazynu GW, którego Mariusz Szczygieł od początku jest stałym autorem. Z tej okazji udzielił wywiadu, w który opowiada o swojej pracy. Robi to jak zwykle lekko i dowcipnie, polecam lekturę na leniwą niedzielę.
http://natemat.pl/36821,mariusz-szczygiel-w-slangu-reporterskim-mamy-takie-okreslenie-mi-do-tego-nie-staje-wywiad

Natomiast jeśli ktoś nie ma do Czech sentymentu a ponad literaturę i reportaż przedkłada malarstwo może się zadowolić podziwianiem obrazu Rafaela – „Madonna ze szczygłem.”
Nie jest to TEN Szczygieł ale zawsze jakiś jest i w dodatku w garści. Zatem słuchając, czytając lub ogladając – zrób sobie udaną niedzielę. Ze Szczygłem!

Tagi: Czechy, Mariusz Szczygieł, reportaż