JOW nieczuły na hipnozę

Miał się tu pojawić zupełnie inny tekst (w połowie napisany, w jednej trzeciej gotowy, z czego ćwierć po korekcie) ale w domu pojawili się goście, no i zająłem się nimi a nie Janem van Eyckiem. Sam artysta już mi zresztą wybaczył, przytaczając znaną także w naszych czasach formułę, „jak masz coś zrobić po łebkach, to nie rób wcale” a poza mikrofonem dodał konfidencjonalnie, żebym opóźnieniem się nie przejmował, bo skoro czekali ponad pięćset lat by usłyszeć co malarz ma do powiedzenia, to poczekają jeszcze tydzień.

Z gośćmi, wiadomo, czas płynie przyjemnie. Jest okazja pozwiedzać dobrze znane miasto, po wspólnym obiedzie spacer, oglądanie danieli dziko żyjących w Phoenix Parku, wcześniej wyjazd nad morze, podobno o tej porze cieplejsze niż Bałtyk. Dla dziesięcioletniego chłopca, który jest jednym z gości najwiekszą atrakcją są samoloty, całkiem liczne z powodu bliskości lotniska i dobrze widoczne przy słonecznej pogodzie, która nas też nie opuszcza. To kolejny powód niepisania o van Eycku, mili państwo. Samoloty potrafią być fascynujące nawet dla takiego starego konia jak ja.

Przeglądam oczywiście portale informacyjne, wszystko prócz Pudelków mnie ciekawi i gdybym nadal miał zacięcie do komentowania polityki, byłoby sporo tematów do „obrobienia”. Z pewną (nie wiem czy zdrową) fascynacją przyglądam sie dyskusji wokół najostatniejszej aktywności Pawła Kukiza. Przypomnę, artysta rockowy Kukiz jest obrażony na Platformę, że zarzuciła pomysł wdrożenia Jednomdatowych Okregów Wyborczych przy wyłanianiu poselskiej drużyny w Sejmie. W 2005 PO głosiła konieczność zmiany ordynacji wyborczej, zachęcała obywateli do poparcia pomysłu wprowadzenia JOWów, ale sprawa się rozmyła. Dopiero teraz Kukiz wziął sprawy w swoje ręce i przez Internet zwołuje zwolenników JOWów, aby po zgromadzeniu 100 tysięcy podpisów złozyć projekt obywatelski w Sejmie. Niwykluczone, że dla zwiększenia siły perswazji dogada się z Solidarnością (tą dudowo-guzikiewiczową), która ma doświadczenia w siłowym blokowaniu polskiej Izby Ustawodawczej.

Nie wiem jak się to skończy, sam od poparcia Kukiza jestem daleki, bo jakoś nie zauważam u niego cech lidera. Oczywiście JOWy byłyby lepsze niż ich brak, ale umówmy się, JOWy nie są panaceum na bolączki młodej demokracji. Na wyrażeniu własnej opinii mógłbym poprzestać, ale pociągnę ten wywód dalej ( goście odpoczywają po sutym obiedzie), bo intryguje mnie silne poparcie udzielone Kukizowi na Facebooku oraz innych portalach. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że takich trybunów ludowych głoszących „potrzebę zmian” już mieliśmy. Polskie społeczeństwo co kilka lat przechodzi fascynację rewolucyjnymi hasłami. Zatem jest to choroba cykliczna. Kiedyś objawieniem był Lepper i jego „oni już rządzili”, potem w tej roli pojawił Palikot wielokrotnie od poprzednika inteligentniejszy, oczytany i w polityce zakorzeniony. Budził większe nadzieje, porwał za sobą inne warstwy społeczne, ale jak po roku widać, cała para poszła w gwizdek. (Kiedy rok temu pisałem, że Palikot nie jest wiarygodny w tym co głosi, choć głosi rzeczy słuszne – posypały się na mnie gromy. Ostatnio zauważyłem, że jego najgorętsi sieciowi zwolennicy cichaczem zwinęli pomarańczowe plakietki Ruchu Palikota ze swoich blogowych winiet. Why my dears?)

Teraz zabłysła gwiazda Kukiza, estradowca, który przemienia się polityka. Jeżeli populisci zostają politykami to mamy okazję przyglądać się jak ten proces przebiega. Najpierw jest niezadowolenie z rządu, potem jakiś chwytliwy postulat oraz szukanie wsparcia u tych, którzy mają siłę przebicia. Nie dziwi mnie, że Kukiz korzysta z Internetu – to medium ma jeszcze wielką rolę do spełnienia – ale, jak powiedziałem, fascynuje mnie łatwość z jaką Kukiz, powodowany wybujałą ambicją i załatwiający prywatne porachunki z establishmentem pozyskał tak wielkie poparcie. Porusza mnie wiara tysięcy ludzi oczekujących, że JOWy przyniosą poprawę w polityce i pozwolą wyłonić Parlament nie tylko „na miarę naszych możliwości” ale o dwie klasy lepszy od siebie samego. Jakoś nikt z Ruchu Poparcia Kukiza nie chce zauważyć, że tajemnica wysokiej klasy politycznej tkwi w dojrzałości społeczeństwa i że JOWy, choć zastosowane w ostatnich wyborach do Senatu żadnej istotnej poprawy nie przyniosły. Kukiz zatem bije się z Platformą o pietruszkę, bije się bo lubi, a ludzie wierzą, że robi to w szczytnym celu.

Przypomina mi się pewna historia, którą usłyszałem w pierwszych latach swojej emigracji. Pracowałem wtedy z trzema facetami z Południowej Afryki, którzy przyjechali do odległego (i zimnego!) kraju w poszukiwaniu warunków do spokojniejszego życia. Mówiąc wprost, jakkolwiek rasistowsko miałoby to zabrzmieć, koledzy będący białymi afrykanerami, mieli dość życia wśród Murzynów, poza tym chcieli zaznać cywilizacji europejskiej.
Przekonałem się, że wielkiego szacunku do swoich ciemnoskórych ziomków nie mieli, choć nigdy nie słyszałem od tekstów jawnie rasistowskich. Ulubioną formą wywyższania się ponad nielubianych kaffers było opowiadanie o nich anegdot. Jedna z nich dotyczyła jakiegoś czarnoskórego, któremu koledzy wmówili, że jeśli znajdzie się w buszu sam na sam z lwem, powinien stać nieruchomo zwrócony twarzą do drapieżnika i z całych sił wpatrywać się w jego dzikie oczy. Pech chciał, że nieszczęśnik znalazł się w takiej sytuacji, o co było nietrudno, bo pracował w buszu. Zamiast uciekać jak inni i chować się w gęstwinie, nieświadomy chłopak stanął lwu na drodze. Hipnotyczne sztuczki oczywiście nie podziałały i finał był rozdzierająco tragiczny. W największym szoku (oprócz lwa) byli koledzy nieszczęśnika, którzy widzieli całe wydarzenie. Byli w szoku podwójnym, bo nijak nie mogli pojąć, dlaczego chłopak uwierzył w tak grubymi nićmi szyte „podpuszczanie”.
Ujmując rzecz analitycznie, jego potrzeba wiary w bajki okazała się o dwa ząbki większa niż ich wyobrażenie o możliwościach ludzkiego umysłu.
Widać do Południowej Afryki nie dotarła stara prawda, że człowiek wierzy w co mu wygodnie, a najbardziej rajcuje go wiara w rzeczy nieprawdopodobne lub zgoła niemożliwe, jow!

Tagi: Dublin, JOW, nastroje społeczne, Phoenix Park