Szminka z komedii dell’arte

Dwadzieścia lat temu mogło się wydawać, że z nadejsciem nowego ustroju straszliwy slogan „telewizja kłamie” powoli odejdzie w zapomnienie. Jak naiwne to były przypuszczenia widać dziś na przykładzie przekazu płynącego z TVP będącej aktualnie w posiadaniu PisoLewicy. (Czemu politycy obu partii skwapliwie zaprzeczają). Nie lepiej jest ze stacjami prywatnymi. Niby są niezależne, niby zatrudniają samych profesjonalistów a mimo to codziennie dają przykłady ewidentnej tandety intelektualnej, traktując odbiorców tylko ciut lepiej niż traktują ich politycy. Pomijam programy rozrywkowe, bo te muszą nadążać za gustami uśrednionego widza.
Serwis informacyjny podlega żelaznym prawom dyktowanym przez specjalistów od biznesu i socjotechniki. Dlatego nadawanie informacji nie ma odbiorcom dostarczać wiedzy. Po co im wiedza? Jeśli zrozumieją za dużo, przestaną oglądać. Trzeba tylko podsycać ciekawość, tworzyć emocjonalne napięcie i atmosferę zagrożenia, która nazajutrz niezawodnie przyciagnie przed ekrany tych samych ludzi oczekujących uspokojenia. Oczywiście zamiast uspokojenia poda się nowe sensacje, „z dziennikarskiego obowiązku” wyciągnie kolejne drażniące sprawy. Spirala się nakręca, uzależnienie wzrasta, oglądalność jest gwarantowana.
Temu samemu celowi służą programy publicystyczne, choć formuła i zapraszani goście sugerują, że chodzi o coś innego. Na przykład profesor ekonomii powie dlaczego lepiej trzymać pieniądze w skarpecie a nie w banku lub odwrotnie. Sprowadzony z cyrku znawca mowy zwierząt przetłumaczy prostym ludziom, o co naprawdę kłócą się politycy. Albo magister prawa wyjaśni dlaczego śledztwo w sprawie porwania i zabójstwa jednego człowieka trwa kilka lat i zamiast zmierzać do rozwiązania jednej zagadki kryminalnej, kreuje tysiąc kolejnych zagadek i przestępstw. Do zaproszonych do studia ekspertów mogłoby należeć przybliżenie widzowi wszystkich trudniejszych zagadnień, na których dziennikarz nie musi się znać. Jednak dziennikarze, czasem nawet sympatyczni, poza pozór nie wychodzą. Pozwalają ekspertom mówić dokładnie tak jak tego oczekuje producent. Celem producenta, jak już wiemy, jest zapewnienie stacji oglądalności i dochodów. Dziennikarz to mistrz ceremoni: ma zapewnić widzom przedstawienie, które ich zaciekawi, przerazi a najlepiej zdenerwuje. Mistrz wie kogo zapraszać do programu – niekoniecznie mądrych lecz wyrazistych „aktorów”, najlepiej będących do siebie w opozycji, którzy udając ekspertów będą grać na emocjach gawiedzi. Jak we włoskiej komedii dell’arte, każdy z nich ma swoją rolę i swoją maskę. Pierrot i Colombina, Pantalone i Dottore.

Commedia dell’arte – komedia ludowa, w której ważną rolę odgrywała plastyka a powtarzalność postaci scenicznych w każdym scenariuszu doprowadziła do utrwalenia się pewnych komicznych typów o charakterystycznym wyglądzie i zachowaniu, zwanych maskami i w maskach często występujących. (…) Aktorzy wymyślali teksty stosowne do sytuacji, tworzyli zabawne gagi, popisywali się sztuczkami zręcznościowymi. Novum stanowiło dopuszczenie na scenę kobiet.(Wikipedia)

Dopuszczona na scenę Jadwiga Staniszkis swojej uszminkowanej maski nie odkłada ani na chwilę. Jest wyrazista, więc jest zapraszana. Jest wkurzająca – ma stałe miejsce w publicystyce. Na początku roku improwizowała na temat rezygnacji Tuska z ubiegania się o prezydenturę widząc w tym „szansę dla reelekcji Kaczyńskiego”. Wczoraj w TVN24 znowu błysnęła kilkoma zdaniami podobnej wartości, udowadniając, że wyuczonej roli nie porzuca. Przychodzi do studia telewizyjnego, żeby uprawiać dezinformację: tworzyć mity, naginać fakty.
Winą za „szkodliwą” sytuację niepewności wokół wyłaniania kandydata Platformy socjolożka obarcza Donalda Tuska. – (TVN24.pl)
Najpierw więc orzekła, że sytuacja jest niepewna i szkodliwa. Potem znalazła winnego. W sumie nic nowego, Tusk jest wyrazisty, więc jego też należy wciagnąć do spektaklu, koniecznie w roli strasznego wilka. O nim i jego otoczeniu mówiły przez klka minut uszminkowane usta Colombiny.

Sytuacja wokół wyłonienia kandydata Platformy Obywatelskiej na prezydenta wcale nie służy… wyłonieniu kandydata. Jest sprawdzianem przed wskazaniem trzeciej osoby.
– To jest obserwacja tego, jakie pojawią się argumenty, ataki czy haki z drugiej strony. Obserwowanie, który zużyje się pierwszy, być może także neutralizowanie tych haków przez przedwczesne uruchomienie. LINK

Z taką tezą pod paroma warunkami bym się zgodził, choć w powolnym procesie wyłaniania kadydata widzę metodę na drażnienie pisowców (chyba na to nabrała sie właśnie uszminkowana socjolog). Jeśli jest tak jak mówią krwiste usta socjolożki i PO rzeczywiście obserwuje, komu pierwszemu żoliborscy rzeźnicy wbiją w plecy haki, to dostrzegam tu godną podziwu dalekowzroczność i umiejętność przewidywania ruchów przeciwnika. Sondaże potwierdzają że Polakom zwłoka w wyłanianiu kandydata do pałacu z żyrandolami nie przeszkadza.
Dlaczego prof. Staniszkis zawsze widzi zło w Platformie i zwiastuny korzystnego dla PIS rozwoju sytuacji zastanawiałem się pisząc o niej poprzednio. Próbował mi pomóc komentator „Kartka z podróży”:

„Ja bym wrócił do listy Wildsteina na której była Staniszkis. Pamiętam, że to był dla niej ciężki i dramatyczny moment życiowy. Pozornie wydaje się niezrozumiałe, dlaczego ona popiera tę lustracyjno–rozliczeniową ekipę. Normalny człowiek po takim numerze by ich kopnął w dupę. Ale jest coś takiego jak syndrom sztokholmski, czyli intymny, osobisty związek ofiary z oprawcą. Przez pewien moment Staniszkis była ich zakładnikiem, potem pozwolono jej się z tej sytuacji wywikłać. Stąd wdzięczność, lojalność i przyjęcie ich systemu wartości. Wydaje mi się, że ta dołująca interpretacja psychologiczna jest prawdziwsza od sugerowanej jej kalkulacji politycznej.”

Przyznacie, ciekawa interpretacja – wpisuje się doskonale w to, co wiemy o wzorcowym wyznawcy kaczyzmu: kompleksy i zaburzenia górą, myślenie i empatia dołem. A telewizja rękami profesjonalistów robi przedstawienie. Życzymy przyjemnego odbioru. Prosimy regulować odbiorniki aż do momentu zapalenia się diody stand by.

Tagi: kandydat na prezydenta, media, Staniszkis, telewizja