Czekając na odejście SLD i przyjście lewicy

Bloger Benfranklin napisał wczoraj tekst o Napieralskim. Uczynił to, bo jak wyznał bliskie mu są sprawy lewicy, a obecny lider tej formacji go rozczarował. Do tego stopnia, że Benfranklin każe mu iść precz!
Do pewnego momentu kibicowałem Napieralskiemu, wydawało mi się, że jest to jednak jakaś nowa twarz w polskiej polityce, potrzebna zwłaszcza na lewicy. Jednak im dalej w las tym gorzej. O ile Wojciech Olejniczak nigdy nie był gwiazdą polskiej polityki, to przynajmniej jest to gość, który nie błądzi po meandrach tego szmateksu, który nazywamy „naszą” polityką. Napieralski niestety błądzi.
Narzekaniom Bena wtóruje „Dario”, któremu też nie w smak zauważalna gołym okiem degrengolada jedynego lewicowego (z nazwy) ugrupowania. Obawiam się panowie, że SLD nie otrząśnie się z letargu i pewnego dnia zobaczymy jego logo pod kreską oznaczającą próg wyborczy. Naiwnością też byłoby liczyć na pojawienie się w jej miejsce jakiejś nowej, poważnej partii lewicowej. Dalekowzroczni gracze w polskiej polityce tak ustawili ordynację wyborczą, że nie daje ona szans na pojawienie się jakiegokolwiek nowego podmiotu. Nawet dość bogate i osadzone w terenie SD przejęte przez Piskorskiego nie znalazło swojego miejsca wśród liczących się partii, ucichł też szumek wokół Partii Kobiet. Nie wiadomo, czy zabrakło pieniędzy czy odpowiedzi na pytanie „co dalej?”
Jak zauważają obaj blogerzy, Sojusz nie mając pomysłu na dalsze istnienie na polskiej scenie politycznej powierzył partyjne stery cokolwiek nawiedzonemu, energicznemu Napieralskiemu. Napieralski energię ma, tak jak ma ją Brudziński czy Beata Kempa. Ale nie ma instynktu samozachowawczego. Dlatego z braku lepszego pomysłu na funkcjonowanie w dość wąskiej przestrzeni politycznej, zgodził się na rolę przystawki. Przyłączył partię do pisowskiego chóru kundelków szczekających przy byle okazji na Platformę. Tym samym spowodował utratę własnej tożsamości. Nawet jego dzisiejsza wypowiedź na temat podsłuchów ABW jest powielaniem tego, co mówią pisowcy. „W obecnej chwili nikt już nad podsłuchami nie panuje. – Teraz każdy dziennikarz będzie miał obawy, czy nie jest śledzony lub podsłuchiwany” – powiedział Napieralski. (cytat za WP)
No i bardzo dobrze, Grzesiu. Dziennikarzy obowiązuje odpowiedzialność za słowa. Jak im się zawód nie podoba, mogą zostać stróżami na parkingach lub działaczami PZPN – ci bez żadnych konsekwencji mogą mówić, co im się rzewnie podoba.

Półżartem możnaby podsumować tak: a niech się SLD topi na własne życzenie, jeśli zamiast konstruktywną siłą, woli być echem pisowskich krzykaczy. Nie potrafi wsłuchać się w potrzeby nowoczesnego elektoratu, ignoruje głosy delikatnie lecz stanowczo domagające się oddzielenia państwa od KK, uproszczenia setek przepisów, dokonania zmian prawnych w tysięcznych przepisach utrudniających życie obywatelom – niech więc spada i wyprowadza sztandar. Im szybciej, tym lepiej. Nawet ci, którzy „od zawsze” głosowali na lewicę, szybko osuszą łzy. Pozostające na powierzchni partie z pewnością chętnie zagospodarują po-sldowski elektorat. Jedna populistyczna, a w istocie socjalistyczna partia jaką jest PIS, zupełnie wystarczy. Dwubiegunowy podział sceny politycznej na katolickich socjalistów (PIS) oraz liberałów (PO) byłby łatwo czytelny dla wyborców. Pod warunkiem, że PO chciałaby być partią nie tylko deklaratywnie a faktycznie świecką. Oraz reformatorską a nie tylko pijarowską. I gdyby PO przestało głosić, że brzydzi się szpiegowskimi metodami rządzenia, co było domeną Pisu – ale pokazało, że zarówno prawo jak i sprawiedliwość obywają się bez powszechnych podsłuchów, prowokacji i spotkań na cmentarzu.

PS. Próbowałem wczoraj umieścić swój komentarz pod wpisem Benafranklina. Dwukrotnie komputer odrzucił moje usiłowania, dlatego komentuję tutaj. A link do Benfranklina tutaj

Tagi: Napieralski, polityka, układy