W ryku trąb przyjechał ząb

Jest taka choroba – nazywa się echolalia – polegająca na tym, że człowiek bezwiednie i odruchowo powtarza po kimś pojedyńcze słowa lub całe zdania. Pojedyncze słowa lub całe zdania. Jak dobrze wsłuchacie się w wystąpienia polityków zauważycie, że oni w większości cierpią na te chorobę. Gdy ten z lewa mówi „kompromitacja”, ten z prawa grzmi „kompromitacja”. Kiedy on z kolei zakrzyknie „dymisja”, lewicowiec jak echo powtórzy „dymisja, jeszcze jaka dymisja”. Po nich z kolei powtarzają „pracownicy mediów” (dziennikarz to zupełnie inny zawód), więc co teoretycznie mogłoby być jakimś dialogiem, dialogiem nigdy nie jest, bo z jednej strony mamy bełkot a z drugiej echo bełkotu wzmocnione niedouczeniem.

Łatwo mi krytykować polityków, ich posłusznych publicystów oraz zabawnego mecenasa odurzonego helem. Łatwo pastwić się nad tchórzliwym prezesem, który unika spotkań z politykami innych partii, bo wie, że oni po nim powtarzać nie będą. Od tego ma swoich przypłaszczaków i perukarzy, którzy od początku przynależności do PIS nie wydali z siebie jednej własnej myśli, tylko oczywista oczywistość czerpią ze skarbnicy mądrości swojego wodza. Łatwo wreszcie drwić z całego stada telewizyjnych i kościelnych papug, które przez cały poprzedni tydzień klepały te same okrągłe zdania o papieskiej świętości i wyjątkowości, ludzkiej wdzięczności i ciekawości, bożej łaskawości i opatrzności. Od czego niektórym słuchającym wywracały się wnętrzności i trzeszczały żuchwy kości.

Niestety zauważyłem pierwsze objawy echolalii u siebie. Na razie niezbyt dokuczliwe, ale coraz częściej przyłapuję się na tym, że powtarzam sam po sobie. No tak, powtarzam sam po sobie. Niekontrolowane powtórzenia występują najczęściej po lekturze kolejnej wiadomości z ojczystego kraju. I co ciekawe, prawdopodobieństwo ataku echolalii wzrasta, gdy tekst obfituje w słowa jednosylabowe. Na przykład Rzym. Albo krzyż, albo mgła, albo hel, wódz, znicz, rydz i tak dalej. Zazwyczaj wtedy wykrzykuję to samo samiusieńko, co w podobnych okolicznościach wykrzyczałem dzień, tydzień lub miesiąc wcześniej: „Czy jest gdzieś granica tego absurdu?”

Aż sam się dziwię, że potrafię tak precyzyjnie cytować samego siebie. Jak ja to zapamiętuję? Ostatnio do jednosylabowców, które czynią mnie bezbronnym jak dziecko i choroba w mgnieniu oka chwyta mnie w swoje echo-kleszcze doszło było niewinne słówko ząb. Dla ułatwienia dodam, że chodzi o Ten Ząb, który ma zmienić oblicze Tej Ziemi. Przywieziony z Rzymu przez Krym (za pociągiem snuł się dym), żeby wódz swą moc mógł wzmóc, lub by krzyż tyż rósł wzwyż – albo coś w tym rodzaju.
Wybaczcie tę częstochowską twórczość, ale to prawdopodobnie uboczny objaw choroby. Wyjaśniłem już na czym polega mój przypadek, zatem w związku z papieskim zębem przechowywanym przez Dziwisza jako relikwia, niech mi będzie wolno ryknąć po raz sto osiemdziesiąty szósty: „Czy jest gdzieś granica tego absurdu?”

Zapisano w kategorii egzotyka
Tagi: ząb, swąd, mgła, hel, szum, tłum, PIS, zwis