Fajna platforma

WordPress, na którym prowadzę bloga to fajna platforma. Tuż przed Sylwestrem otrzymałem maila z rocznym raportem obejmującym ilość wpisów oraz liczbę odwiedzin i komentarzy pod tekstami. Nie mam fioła na punkcie statystyk, zatem na widok rzędu cyferek ani nie siegnąłem po szampana, za którym zresztą nie przepadam, ani też nie pogrążyłem się w depresji. Nie przyszło mi też do głowy wymyślanie spiskowych teorii o wrogach mojego blogopisarstwa albo politycznym układzie blokującym „należyte promowanie niezależnego głosu”. Przy całym szacunku dla Was, Drodzy Czytelnicy blog nie jest dla mnie ołtarzem, na którym składam wszystkie swoje ambicje. Poza tym jestem jako tako dorosły i odróżniam hobby od realnych celów życiowych.

Dane zawarte w raporcie nie zaskoczyły mnie wcale. Z braku czasu pisałem mniej niż w poprzednich latach, rozmyślnie omijałem (a przynajmniej omijać próbowałem) tematy polityczne, co w naturalny sposób przełożyło się na statystyki. Serdecznie je chrzanię, a w chrzanieniu pomaga mi świadomość, że jeśli zacznie mi zależeć na wysokim miejscu w rankingu liiil.pl albo poczuję się bardziej spełniony, gdy słupki dziennych statystyk poszybują powyżej tysiąca – w każdej chwili mogę machnąć trzy elaboraty o mizerii umysłowej wyznawców Rydzyka, cztery paszkwile na „prawicowych” publicystów oraz pięć notek o błazeństwach duetu Macierewicz-Kaczyński. Nie, ilości wejść na bloga nie są fetyszem, za którym miałbym ochotę się uganiać. Po czterech latach stukania w klawiaturę jako Laudate44 dość dokładnie wiem na czym mi zależy. Raport od WordPressa pozwolił mi wyciągnąć kilka dodatkowych wniosków, umocnił w przekonaniu o słuszności podjętych wyborów. Pozwólcie, że się tymi refleksjami z Wami podzielę. Wpisy blogowe najczęściej czytają inni blogerzy, może akurat ktoś ma podobne odczucia.

Przede wszystkim potwierdziło się coś, czego nie byłem pewien jeszcze dwa lata temu, gdy pisałem głównie o polityce i sprawach społecznych w Polsce. Sięgając po tematy z historii oraz sztuki podążyłem za tym, co interesowało mnie od lat. Blogowanie dało możliwość (czyt. narzuciło dyscyplinę) bardziej wnikliwego zapoznania się z przedmiotem wieloletnich zainteresowań. Było jednak ryzyko, że pozostanę sam ze swoją pasją. Kiepska perspektywa, bo kto lubi wznosić toasty do lustra? Każdy kolejny wpis o rodzinie Medicich, o papieżach okresu renesansu i o arcydziełach malarstwa był dla mnie po pierwsze sprawdzianem, czy o tak ambitnych sprawach potrafię pisać i nie popełniać gaf (okazało się że popełniam, ale nie tak wielkie, bym się zniechęcił); po drugie, potwierdzeniem, że teksty mimo swojej egzotycznej tematyki budzą zaciekawienie. Ku mojej wielkiej satysfakcji okazało się, że z osobami, z którymi poprzednio roztrząsaliśmy zawiłości polityczne i załamywaliśmy ręce nad ludem smoleńskim, że z tymi samymi komentatorami możemy wymieniać uwagi na temat urody miast włoskich, wartości malarstwa renesansowego lub symboliki zawartej w mitach greckich. To cenne doświadczenie przybliżyło mnie do odpowiedzi na pytanie, które od czasu do czasu powinien sobie zadać każdy bloger: po co piszę? Ja tę odpowiedź już poznałem, ale zwierzenia zostawię na koniec.

Raport WordPressa szczegółowo informuje o ilości odwiedzin i komentarzy w poszczególnych miesiącach roku, podał też pięć tytułów najbardziej poczytnych tekstów oraz pokazał z jakich krajów logowali się czytelnicy. O ile pierwsza rubryka może przydać się do łaskotania próżności blogera, druga jawi się jako przydatna wskazówka w wyborze nastęopnych tematów bądź stylu pisarskiego o tyle trzecia – ta dotycząca czytelnictwa w poszczególnych krajach – jest zupełnym odlotem. Przyznam, że mapka z konturami państw, które dla popularności bloga okazały się „statystycznie istotne” najmocniej podziałała mi na wyobraźnię. Nie o to chodzi, że czuję w sobie jakieś misjonarskie powołanie, w nosie to mam, szczerze mówiąc, ale jako emigrant ciut lepiej rozumiem potrzeby innych emigrantów, sam z przymrużeniem oka nazwałem się latarnikiem Skawińskim i dlatego, chociaż zdecydowana większość czytelników mieszka w Polsce, to każdy ślad pozostawiony na blogu przez rodaków z UK, Kanady, Francji, Italii i innych krajów cenię sobie szczególnie. Jednocześnie, gapiąc się na tę mapkę, kręcę w zdumieniu głową nad możliwościami Internetu.

Dzięki Internetowi i takim sprytnym programom jak WordPress łatwo można poczuć, że pojęcie „globalna wioska” nie jest abstrakcją. Wirtualne życie nie zastąpi życia prawdziwego ale i ono ma swoje wielkie plusy. Dzielą nas tysiące kilometrów – łączy język i mniej lub bardziej zbieżne zainteresowania/poglądy. Dlatego się komunikujemy, a to nie tak mało. Dla mnie, jak dla każdego kto w pisanie angażuje swój czas i wyobraźnię bardzo mobilizująca jest świadomość, że po przeczytaniu jednego tekstu ludzie wracają, by zapoznać się z nastepnym, a co więcej, na goraco wyrażaja swoje opinie. Tego komfortu – z całym szacunkiem dla dzielących nas różnic – nie mieli polscy pisarze romantyczni w Paryżu, nie miał go Gombrowicz w Argentynie, ani nawet taki gigant jak Miłosz, któremu na długo przed Noblem i polskimi przemianami ustrojowymi wyrwało się z piersi westchnienie „i nie było mi obojętne, że piszę dla nikogo”. Nie posądzajcie mnie o megalomanię: nie przywołałem wieszczów, żeby z ich twórczością porównywać jakość swojego blogowego skrobania. Przywołałem piszących emigrantów, ludzi niepewnych tego czy trafią w oczekiwania czytelników, czy nie utracili porozumienia z rodakami. Nam internet, o ile chcemy z niego korzystać, oszczędza podobnych dylematów. Oto w jakich fascynujących czasach żyjemy! Jakby to podsumował Gombrowicz? „Ja mu buch-bachem, a on mi ciach-ciachem!” Wysyłam w świat autorskie teksty a WordPress w imieniu tych czytelników, którzy nie zechcieli osobiście zabrać głosu informuje, że nie piszę w próżnię.

Kolejna ciekawostka jest taka, że najwięcej odsłon w roku 2012 miał tekst publikowany jesienią 2011. Być może powinno mnie to zmartwić, może powinienem uznać, że to znak spadku formy lub że przestałem trafiać w zainteresowania czytelników. Nic podobnego, ucieszyłem się, że tamten tekst okazał się nośny, uniwersalny, żeby nie powiedzieć ponadczasowy. Co to było i skąd to powodzenie? Był to mit o greckim herosie opowiedziany przy okazji omawiania słynnej florenckiej rzeźby. „Perseusz – śmiałek i inspirator”. Prawdopodobnie ta lekka, pół-żartobliwa wersja mitu przypadła do gustu młodzieży licealnej przygotowujacej się do sprawdzianu. Bowiem ciekawość losów Perseusza objawiła się na blogu nagle i to co najmniej rok po jego publikacji, po czym równie nagle po dwu dniach zgasła. Podobnie miała się rzecz z wpisem o papieżu Juliuszu II. Też po roku od publikacji nagły skok popularności i cisza.
Marzyliscie kiedyś o tym, żeby osobom których nigdy nie poznaliście udzielać wirtualnych korepetycji? Przyznam – i tu zaczyna się część ze zwierzeniami – miewałem różne marzenia w dzieciństwie, ale aż tak dziwnych to nie. A jednak spełniło się i przyniosło satysfakcję porównywalną z tą, jaką daja mi wasze pozytywne komentarze. Moje klepanie w klawiaturę okazało się użyteczne w sposób wymierny. Może nawet ktoś w liceum w Łomży lub Brodnicy dostał wysoką ocenę za Perseusza. Przecież to tak jakbym ja ją dostał! Dlatego fajnie jest być blogerem. Można pisać wypracowania, których nikt nie zadaje. Oraz gawędzić z tymi, których się lubi.

Tagi: internet, Perseusz, statystyki, Wordpress