Kto sobie krzyżem dołek wykopał

Nie bedzie długiego wstępu bo wszyscy widzieli lub czytali o wydarzeniu pod Pałacem Prezydenckim. Praworządność poniosła klęskę, motłoch wygrał, bo mu pozwolono. Używając terminologii piłkarskiej – władza oddała tę batalię walkowerem. Liczne służby porządkowe pełniły właściwie rolę wizerunkową, wiadomo, było, że nikomu z rozwydrzonego tłumu nie mogł spaść włos z głowy, bo dopiero by się zaczęło. Zresztą i bez tego się zaczęło…

Parokrotnie pisałem (ostatnio wczoraj u Romskey’a ) że dzień 3 sierpnia 2010 będzie polskim Dniem Wstydu, co nie tak trudno było przewidzieć obserwując rozwój sytuacji i cele jakie stawia sobie główny reżyser krzyżowego happenningu, wiodący anarchista współczesnej Polski – Jarosław Kaczyński.

Stało się źle, ale tak się stać musiało, bo to jest konsekwencja wcześniejszych zachowań polityków i innych osób publicznych. Nie mam na myśli tylko polityków PIS i pospieszalsko-terlikowsko-petelickiej frondy, która usiłuje podważyć istniejący porządek prawny w Polsce. Myślę również o dziennikarzach udających dotychczas, że nie widzą brunatnej aury jaka się ciągnie za animatorami przeróżnych „Ruchów 10 kwietnia”, „Solidarnych 2010” itd. Nie mam żadnych wątpliwości co do „wielkich zasług” funkcjonariuszy Kościoła, którzy z emocjonalnego wezbrania posmoleńskiego zebrali ogromne żniwo, a kiedy poproszono ich by pomogli uspokoić histeryzujące tłumy – umyli ręce. Poniekąd nic to nowego ani dziwnego: Kościół idzie ręka w rękę z rozbijacką partią PIS, coraz częściej porównywaną do niemieckiej partii faszystowskiej lat 30-tych, bo ma w tym interes. Jako instytucja z centralą w Watykanie, zorientowana na czerpanie zysków z ludzkiego nieszczęścia (psychicznego, emocjonalnego) Kościół Kat. trwa przy założeniu, że naród syty, bezpieczny i świadomy swoich praw przestaje być dobrym płatnikiem. Dlatego tak chętnie podkłada nogę tej władzy, która przynajmniej w deklaracjach prowadzi kraj do stabilizacji i polepszenia warunków bytu.

Obserwując blamaż pod Pałacem, widzę też winę strony rządowej a wlaściwie niemal całej Platformy Obywatelskiej. To jej ugodowa polityka, postawa podkulonego ogona skutkowała coraz większym rozzuchwaleniem pisowców. Wystarczy przypomnieć jak partyjni koledzy i koleżanki atakowali Janusza Palikota, jedynego posła tej formacji mającego odwagę wyrażać to, co myśli większość wyborców Platformy. Także miękkim nogom strony rządowej przypisać należy anarchizację życia publicznego w Polsce, bo wielu publicystów przychylnych rządowi od tygodni nawoływało do zdecydowanego postawienia tamy rozlewającemu się chamstwu i jawnego występowania przeciw prawu, o oszczerstwach Macierewicza nie wspomnę. Platforma jednak tkwiła w urojonym świecie poprawności politycznej: jej odpowiedzią na posmoleński i powyborczy zgiełk było „kulturalne” wstrzymywanie się od reakcji na praktyki podwładnych Jarosława, udawanie, że notoryczne zadymiarstwo i prowokacje to wypadki przy pracy. Tuskowe szukanie zgody za wszelką cenę i traktowanie wrogów demokracji jak namaszczonych świętych krów – wydało owoce 3 sierpnia na Krakowskim Przedmieściu, gdzie tysiąc oszołomskich gardeł oznajmiło Platformie, że jak nie sięgnie po bat, to sama będzie zbierać cięgi. Także od własnych zniecierpliwionych wyborców.

Krzyż pozostał (mam nadzieję, że tylko przez następne 24 godziny, bo fizjologia ma swoje prawa, a „nawiedzeni obrońcy krzyża” po wyjściu poza kordon policji za potrzebą, nie powinni mieć możliwości powrotu), zawłaszczenie miejsca dla zbuntowanych przeciw ustrojowi krzykaczy staje się faktem. Wielu z nas czuje się jakby za ufność pokładana w porządek prawny dostało po twarzy. Jednak nie zamierzam rozdzierać szat, bo tak spektakularne wydarzenie (w gazetach piszą, że „wszyscy przegrali…”) może zadziałać jak z dawna oczekiwany wstrząs. Po 3 sierpnia nikt poważny nie powie, że „nic sie nie stało, Polacy nic się nie stało…” Demokracja to nie eliminacje piłkarskie, tu nie można sobie pozwolić na porażki. Stało się raz, może stać się drugi – jedyny, skromny pożytek z tego taki, że dziś dokładnie widać, gdzie kto stoi.

Chłoptaś Napieralski już nie będzie mógł chrzanić, że nie widzi róznicy między Komorowskim a Kaczyńskim, bo przyzna się, że nie odróżnia państwa praworządnego od politycznego chuligaństwa. Kinga Dunin, jeśli nie zamierza wespół z byłymi milicjantami bronić krzyża, powinna publicznie przeprosić za głosowanie na Kaczyńskiego, bo jego formacja własnie udowodniła to, co o niej mówiono od dawna: nieobliczalność i dążenie po władzę choćby za cenę pomyślności kraju, choćby po trupach.

Kościół się opamięta …tego nie jestem już taki pewien.

Ano właśnie: porażka Kościoła pod krzyżem jest największa i jak najbardziej zasłużona. Miliony Polaków widzących bezradność księży stojących naprzeciw garstki podjudzonych szaleńców musiało zadać sobie pytania o to, kto jest stroną w tej wojnie, skoro władza i Kościół sa po tej samej stronie (przynajmniej na ekranie telewizora) I dalej:czy to rzeczywiście wojna o krzyż i wolność wyznawania wiary? Wszak rzekomi obrońcy wiary wypędzili spod krzyża jego nominalnych patronów. Przywiązali się do dwóch skrzyżowanych patyków, których nie pozwolili nawet poświęcić. Dla ludzi prostych karmionych „jedynie słuszną” prawdą o symbolice krzyża, nieomylności Kościoła i jego autorytetu w sprawach z krzyżem związanych musiał to być spory wstrząs. Bo autorytet właśnie się posypał, a lud szybko uczy się nieposłuszeństwa, jeśli zauważy że uchodzi ono bezkarnie. Już jutro byle krzykacz może plebankowi powiedzieć „wara ci od tego, to je moje!” Chamstwo nie oszczędza nikogo, tylko mu dać dojść do głosu.

Kościół odmawiający początkowo współpracy przy usunięciu nielegalnego krzyża pomógł Kaczyńskiemu wypuścić wściekłe psy przeciwko Platformie i sam został publicznie pokąsany. Fakt nieposłuszeństwa fanatycznych cywili wobec kapłana odzianego w komżę wbije się w ludzką świadomość mocniej niż większości z nas się wydaje. Funkcjonariuszy tej instytucji zwyzywano od zdrajców i komunistów. Zrobili to „prawdziwi katolicy”, „prawdziwi patrioci” – więc ani księża ani świeccy wierni Kościoła Katolickiego nie zaśpiewają po czymś takim, „nic się nie stało Chrześcijanie nic się nie stało…” Muszą na nowo układać sobie świat i wzajemne relacje.

Wielu ludzi wierzących pragnie spokoju i wcale nie wyrzeka się tego „co ludzkie”. Wiedzą, że warunkiem spełnienia marzeń o bezpieczeństwie ich rodzin, dostatku i rozrywkach jest kraju wolny od zamieszek, bezpieczny i nowoczesny. Kiedy większość Polaków deklarujących się jako katolicy zorientuje się, że ich Kościół wspiera brunatnych anarchistów próbujących obalić wypracowany porządek a przy okazji indoktrynuje i molestuje dzieci – odwrót od tej instytucji nastąpi bardzo szybko. Dzisiejsze wydarzenia były kamieniem milowym na tej drodze. Tak im dopomóż Bóg.

Tagi: 3 sierpnia, fanatyzm, Kaczyński, kościół, zjazdy psychiczne